» To παζλ…»

Τετάρτη, 9 Αύγουστος, 2006 in Άρθρα, Ιστορίες Πάθους

Έχεις κάνει πολλά λάθη στην ζωή σου,

Όμως δεν τα ‘κανες από κακία

Από βλακεία τα έκανες…

Όπως εκείνο το παζλ που αγόρασες όταν στο ζήτησα…

Παρασύρθηκες,

φαντασίωσες ότι θα το τελειώναμε οι δυό μας,

νόμισες ότι θα μας έφερνε κοντά…

τι παιδί που είσαι…

Ναι παραδέχομαι, σου έκανα την χάρη, το ξεκινήσαμε παρέα,

Φτιάξαμε την γέφυρα, τα φώτα που διώχναν τις σκιές

Τα κτίρια

Τον Αγιο Πέτρο

Τα μνημεία της Ρώμης τα καταφέραμε ένα ένα … μαζί…

Όταν όμως ήρθε η στιγμή του ποταμού,

άρχισα να αγχώνομαι.

Έκανα ότι σε βοήθαγα, έκανα πως προσπαθούσα…

Μετά οι δικαιολογίες ήταν όλο και περισσότερες,

Έχω πονοκέφαλο, τα μάτια μου είναι κουρασμένα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ…

Και ο καιρός περνούσε, μα το ήξερα…

Δεν σου χα δώσει καμιά ευκαιρία…

Συνέχισες μόνος σου να αγωνίζεσαι με τις αντανακλάσεις του νερού, μα δεν σε στήριζα.

Απλά σε παρατηρούσα να προσπαθείς, να ψάχνεις τα κομμάτια ένα ένα και να κάνεις συνδυασμούς που ίσως θα πετυχαίνανε, μα μετά δεν δένανε…

και ξανά από την αρχή.

Δεν με κατηγόρησες,

παράπονα και λίγες γκρίνιες δεν είναι κατηγόριες,

είναι κραυγές για βοήθεια.

Εγώ τις άκουγα και λύγιζα, ερχόμουν πίσω και υποκρινόμουν ότι ψάχνω μαζί σου…

Και έτσι καταφέραμε και το ποτάμι…

Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο, το νερό είναι άπιαστο αλλά όχι άπειρο,

όμως μετά

σειρά είχε ο ουρανός.

Δεν ξεκίνησα το παζλ με την σκέψη να μοιραστώ μαζί σου τον ουρανό.

Ο ουρανός είναι όμορφος αλλά δεν έχει τέλος.

Εγώ έμαθα ότι όλα έχουν τέλος. Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο.

Δεν μπορώ όμως να το παραδεχθώ…

Σε αφήνω να προσπαθείς, να αγωνίζεσαι χωρίς εμένα και εγώ παρατηρώ με απάθεια και συγκαταβατικότητα.

Ελπίζω ότι κάποιος άλλος άνθρωπος θα βρεθεί να σε βοηθήσει, να βοηθήσει και μένα να ξεμπλέξω από τον ουρανό.

Ακόμη και τότε Ελπίζω να μην τελειώσεις ποτέ, γιατί τότε θα το λάβεις σαν μήνυμα και δεν θέλω να σου δώσω μήνυμα, δεν το αξίζεις.

Ξέρω ότι δεν πρόκειται να το καταφέρεις. Όσο πάθος και αν έχεις, όσο πείσμα, όση αγάπη.

Βλέπεις σου λείπει ένα κομμάτι.

Το έχω πάρει εγώ ένα βράδυ σαν και σήμερα, χρόνια πριν.

Και μετά πήρα και δεύτερο και τρίτο …

Ήθελα να σου στερήσω το όνειρο, να σου αποδείξω ότι όλη σου η κοσμοθεωρία είναι λανθασμένη.

Και τα κράτησα τα κομμάτια, ακόμη και όταν εσύ,

το κατάλαβες και υποσχέθηκα να τα βάλω πίσω, μαζί με τα άλλα,

ακόμη και τότε δεν το έκανα…

Και απολάμβανα την ηδονή να πονάς, γιατί έτσι πονούσα και εγώ

και μου αρέσει ο πόνος.

 

Να το θυμάσαι… Μου αρέσει ο πόνος.

Είναι η δεύτερη φύση μου πια, και ίσως και η πρώτη.

Και δεν θέλω να ξεφύγω από αυτό.

Δεν θέλω σου λέω…

Όμως εσύ επέμεινες, και επέμεινες, και επέμεινες και και και …

Δεν μπορώ να σε καταλάβω. Αφού δεν αξίζω. Τι παίρνεις από μένα. Τι νομίζεις πως σου δίνω που δεν μπορείς αλλού να το απολαύσεις…

Φύγε, φύγε και άσε με να μαι σε δυστυχία.

Στο είπα μια και δυό και τρείς…

Σου μίλησα σκληρά, σε πόνεσα, έκλαψες, έκλαψα. ¨Όχι ότι δεν νιώθω, αλλά δεν αξίζω να νιώθω και προτιμώ το παγωμένο στήθος μου, από τον πόνο…

Επιτέλους δεν αντέχω άλλο, ναι στο λέω ξεκάθαρα…

Ποτέ δεν είχες τα κομμάτια που σου λείπανε, σου φωνάζω…

Εδώ και χρόνια τα είχα κρύψει.

Και σε λυπόμουν, αλλά τώρα ούτε αυτό δεν νιώθω…

…

Δεν είπες πολλά, κι αν είπες δεν τα άκουσα. Δεν θέλω να τα ακούσω. Δεν θα επιτρέψω τις λέξεις να με αγγίξουν όπως δεν επέτρεψα εσένα να με αγγίξεις, ακόμη και όταν το ήθελες πολύ,

ακόμη και όταν το ήθελα πολύ περισσότερο…

 

 

Μάζεψες το πάζλ από το πάτωμα, με λυγμούς,

διέλυσες τα κομμάτια που ξενύχτησες για να ενώσεις,

τα έβαλες όλα σε μια σακούλα, την πιο φτηνή που βρήκες…

Και εγώ το απόλαυσα…

Και σε ειρωνεύτηκα…

Τι νομίζεις αυτό το παζλ ήταν όλη μας η ζωή; Σε πυροβόλησα…

 

Δεν μου απάντησες, κατέρρευσες, σαν κρύσταλλο που σπάει σε χιλιάδες κομματάκια…

Έφυγα τρέχοντας πριν καν το τελευταίο από τα θρύψαλά σου αγγίξει το πάτωμα…

Ξέρω ότι ποτέ ξανά δεν θα αγγίξεις κομμάτια πάζλ αλλά δεν με νοιάζει.

 

Ούτε εγώ…

Θα αλλάξω ζωή, θα βρω μια βολική αγάπη, θα υποκρίνομαι οργασμούς και θα κάνω πολλά παιδιά. Πολλά για να μπορώ να εκδικηθώ την φύση. Θα τα εκπαιδεύσω να μισούν… και πίστεψε με αυτό ξέρω να το κάνω… (συνεχίζεται)