ΠΑΡΑΦΩΝΙΑΔΕΣ . . .

Μόνο από τύχη έπεσες σε τούτη εδώ την στήλη αγαπητέ αναγνώστη.

Ίσως σε παραξένεψε το όνομα, ίσως και πάλι να κατάλαβες την παράφωνη φωνή μου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ αυτήν την επιλεκτικά σμιλευμένη λέξη για τίτλο μιας στήλης.
Πριν χρόνια πολλά, όταν εραστής της δημοσιογραφίας αποφάσισα με τρεμάμενα χέρια να δώσω κείμενά μου σε μια εφημεριδούλα και αυτοί με την σειρά τους αποφάσισαν να θυσιάσουν το κυριακάτικο «σαλόνι» (το κεντρικό δισέλιδο της έκδοσης) στην δική μου πένα, αυτός ήταν ο τίτλος που και τότε επέλεξα.

Παραφωνιάδες. Μια παράφωνη ωδή, ενός πιτσιρικά που άρχισε να γκρινιάζει για όσα με το αγύμναστο αλλά και καθαρό βλέμμα του αντίκριζε.

Έτσι και τώρα, αποφάσισα να «δημοσιοποιήσω» σκέψεις, εμπειρίες και ατάκτως ειρημένα συναισθήματα.

Και αν πρόσεξες το δημοσιοποιήσω, περιορίζεται από εισαγωγικά, γιατί το μέσο που διάλεξα μόνο δημοσιοποίηση δεν μπορεί να θεωρηθεί.

Όχι ότι δεν δίνει την δυνατότητα σε εσένα να διαβάσεις, να κρίνεις, να απορρίψεις ή να απολαύσεις αυτά που «διατυπώνω» αλλά, χαμένος μέσα σε εκατομμύρια τέτοιου είδους ημερολόγια, οι πιθανότητες να συναντηθούμε είναι πολύ μικρές.

Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο διάλεξα το Blog.

Λυπάμαι αν φανεί εγωιστικό, αλλά δεν γράφω για εσένα.
Για μένα γράφω.

Όμως ξέρω, ότι αν πρέπει αυτά που γράφω, εσύ να τα διαβάσεις, τότε η στατιστική και οι πιθανότητες θα ανατραπούν.

Όπως ανατρέπονται όταν γνωρίζουμε την γυναίκα της ζωής μας, όταν κερδίζουμε τον πρώτο λαχνό του λαχείου ή όταν επιβιώνουμε από ένα πολύνεκρο ατύχημα.

Αν λοιπόν πέρασες από τούτη την στήλη, σκέψου πως δεν είναι τυχαίο.
Πως κάτι έχω να μάθω από εσένα και εσύ ίσως για κάποιο λόγο με συνάντησες.
Κι αν όντως είμαστε τυχεροί, θα χαρώ, οι δικές σου σκέψεις να φθάσουν σε μένα, η δική μου φωνή να γίνει δική μας, το δικό μου ημερολόγιο να σε φιλοξενήσει.

Κι αν πάλι δεν θελήσεις να μείνεις, τότε απλά σε ευχαριστώ και ελπίζω κάποια στιγμή οι ζωές μας παλι να συναντηθούν και τότε να το απολαύσεις περισσότερο.

σημ: Συγχώρεσε με για την «προφορική» μορφή του λόγου μου. Δεν νιώθω ότι γράφω, μα οτί σου μιλώ. Και ελπίζω και εσύ μέσα από τους θορύβους της πόλης, να μπορέσεις να ακούσεις την βραχνή φωνή μου.